14η Μαΐου

 

Η 14η Μαϊου δεν είναι απλά μία οδός της Αλεξανδρούπολης ή μια αργία με ταυτόχρονη διεξαγωγή παρελάσεων στις πόλεις της Θράκης. Είναι μια σημαντική επέτειος για τον Έβρο, τη Θράκη, αλλά και για ολόκληρη την Ελλάδα. Και είναι επιτακτική ανάγκη η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, καθώς η απώλεια της εγκυμονεί κινδύνους για το μέλλον.

Μετά από 5 αιώνες σκλαβιάς και 100 χρόνια αργότερα από την Ελληνική Επανάσταση του '21, η πολύπαθη Θράκη γνώρισε την πιο μεγάλη μέρα της ιστορίας της, στις 14 Μαϊου 1920. Εκείνη τη μέρα ο Ελληνικός Στρατός ανέλαβε την απελευθέρωση της και την ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό. Στο λιμάνι του Δεδέαγατς αποβιβάσθηκε η Μεραρχία Ξάνθης με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Μαζαράκη Αινιάνα, η Μεραρχία Σερρών με επικεφαλής τον Π. Ζυμβρακάκη κατέλαβε την Κομοτηνή και η 9η Μεραρχία με επικεφαλής τον Λεοναρδόπουλο κινήθηκε προς το Κάραγατς.

Η Διασυμμαχική Διοίκηση υπό γαλλική ηγεσία παρέδωσε ομαλά την εξουσία, όπως είχε συμφωνηθεί στα πλαίσια διεθνών συνομιλιών. Είχαν προηγηθεί δυο χρόνια διπλωματικών προσπαθειών του Ελευθέριου Βενιζέλου και εργώδους προσπάθειας του Ελληνισμού της περιοχής υπό την καθοδήγηση του Χαρίσιου Βαμβακά, για τον οποίο ένα όνομα δρόμου δεν αξιωθήκαμε να δώσουμε σε ολόκληρο τον Έβρο. Για να φτάσουμε στο αίσιο αποτέλεσμα είχαμε ομόνοια (σπάνιο πράγμα) και την συνδρομή όλων, επαγγελματιών, εκπαιδευτικών, προξένων, αυτοδιοικητικών, εκκλησίας και λαού. Η απελευθέρωση ολοκληρώθηκε ειρηνικά και μόνο κάποιες αψιμαχίες με άτακτους Βουλγάρους σημειώθηκαν στην πορεία του στρατού μας προς Φέρες, Σουφλί, Διδυμότειχο.

Η μέρα είχε πανηγυρικό χαρακτήρα με τελετές, παρελάσεις, έπαρση σημαίας, ομιλίες, φωτογραφίσεις και δοξολογίες. Στις χαρές, εκτός από τον ελληνορθόδοξο πληθυσμό, συμμετείχαν όλες οι κοινότητες της πολυπολιτισμικής Θράκης: Αρμένιοι, Εβραίοι, Μουσουλμάνοι και Ευρωπαίοι Καθολικοί. Η συμβίωση ανθρώπων που έχουν κοινές ρίζες στον τόπο, τον αγαπούν και επιθυμούν την ειρήνη, την πρόοδο και την ευημερία, ανεξάρτητα από εθνικότητα ή θρήσκευμα, αποτελεί ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Θρακιωτών που φτάνει μέχρι τις μέρες μας, παρά τις προσπάθειες κάποιων να το διαψεύσουν ή ακόμα χειρότερα να το δυναμιτίσουν.

102 χρόνια πέρασαν από τότε και αν εξαιρέσουμε τα 3 δύσκολα χρόνια της γερμανοβουλγαρικής κατοχής, η ελληνική Θράκη ακολουθεί μια πορεία προόδου, συνυφασμένη πάντα με δυσκολίες, κινδύνους και απειλές. Τίποτα από αυτά όμως δεν κάμπτει το πατριωτικό μας φρόνημα, την αγάπη για τον τόπο, την ειρήνη, την ασφάλεια, την πρόοδο, την φιλομάθεια, τον σεβασμό στο διαφορετικό. Και με αυτά τα στοιχεία ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, γιορτάζοντας τη μέρα και το πραγματικό της νόημα, και τιμώντας τους προγόνους που χάρη στις θυσίες και τους αγώνες τους, ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.